Kierunek rozwoju rzeźby starożytnej.
W starożytności zarówno rozwój rzeźby pełnej, jak i płaskorzeźby podlega tym samym tendencjom :
1. W miarę intelektualnego rozwoju ludzkości rzeźba uwalnia się stopniowo od funkcji magicznej (Egipt, Mezopotamia) i przejmuje funkcje wyższego stopnia: symboliczno-alegoryczne (Grecja i Rzym).
2. Zmiana funkcji pociąga za sobą zmiany w zakresie formy. Frontalność rzeźby-bloku (Egipt, Mezopotamia, początek okresu archaicznego w Grecji) ustępuje miejsca wieloprofilowej rzeźbie klasycznej, aby z kolei dać pole do popisu dynamicznej i ekspresyjnej rzeźbie hellenistycznej.
Umowna przestrzeń płaskorzeźby Egiptu i Asyrii w konwencji dekoracyjnej ustępuje miejsca przestrzeni zgodnej z naturalnym widzeniem w Grecji i Rzymie.
Umowna konstrukcja człowieka według kanonu reliefu egipskiego ustępuje miejsca wizerunkowi człowieka zgodnemu z naturalną budową. Na miejsce schematu człowieka, wkracza człowiek taki, jakim go widzi oko.
Kierunek rozwoju malarstwa starożytnego.
Zarys rozwoju malarstwa w świecie starożytnym pozwala wyciągnąć następujące wnioski ogólne:
1. Kierunek rozwoju malarstwa w sztuce starożytnej przebiegał od utrwalenia idei (Egipt) do utrwalenia obrazu natury (malarstwo pompejańskie). Od malarstwa płaskiego i konturowego o ustalonej kolorystyce- do prób przedstawienia iluzji przestrzeni linią, walorem i kolorem.
2. Malarstwo na usługach religii nie usiłowało odtwarzać natury, zaś świat rzeczywisty ujmowało umownie przy pomocy znaków, symboli i kanonów. Natomiast w malarstwie świeckim, jak wskazują zabytki z Pompei, twórca posiadał większą swobodę i możliwość wyboru różnych środków plastycznego wyrazu.